Gezegenlerin Haberi Yok

Beni bilmesin gezegenler

Öyle kendi hallerinde dönsünler

Yüzümü görmeden

Sokağımdan geçmeden

Yapsınlar büyülerini, halsizce geçinsinler

Bozulsun ütüleri gömleklerinin

Yeter ki dolsun denizleri

Önlerini görsünler

Ne ki bu hayat zaten

Önünü görmek, arkana bakmak

Biraz da anda yuvarlanmak

Ama söylemek gerek

Beni izlemesin gezegenler

Yuvarlanıp dursunlar anlarında

Durup durup doğursunlar analarıyla

Dökülsün evlerinden bin bir biçem

Dinlensin elleri, işlesin hikayeleri

Ama söylemek gerek

Beni duymasın gezegenler

Bir kez olsun dinlemesinler çaldıklarımı

Durdurmasınlar takım yıldızlarımı

Dinlensinler alnı açık amaçlarında

Nahoş bir erotizmin karlı sokaklarında

Tepeleri eteklerine yuvarlansın dursun

Karışmayınız efendim, ben bilirim

Doğruyu en tazesinden seçer

Yanlışı en eskisinden veririm

Ama yine de söylemek gerek

Bana dokunmasın gezegenler

Meraklanmasınlar zaten, bilinmez mi

Söylemek istemediğim her şey

Bir an dökülüverecek

Mesela şimdi, ya da biraz evvel

Orda, o cümlelerin içindeydi, ya da gelecek

Bir an geldi, oldu bir şeyler

Söylediklerim peşi sıra sırtıma binip

Söyleyeceklerimin üstünü örttüler

Tekmelediler, sırıttılar, bir de sevindiler

Bir görsen onları, ah bir görsen

Aman ne olacak sanki, bir değil bindiler

Ama yine de söylemem gerek

Beni saymasın bugün gezegenler

Karışmayınız efendim, ben bilirim

Küçük bir kalem de olabilirim

Söylemek istemediğim her şeyi

Ansızın doğuruverebilirim, ellerim güzel

Ne mutlu ki bana

Hatırlamak için darmadağın bir evdeyim

Asılanlar hep dikdörtgen, 

Tam dört kitap yan yana oturmuş

Muhabbet koyu

Bir masa üstü, masa masa dolu

Bir ben ve bir de parça psikolojisi

Tüme tamamlanmaya çalışan tekilliğin albenisi

Usulca yaklaşan sevimsiz bir hava

Tam kafamda oturmuş havasız bir oda

Uzan biraz

Kalma ayakta, su çok güzel, atla

Dokunma parmağınla, korkma

Güneşe dönsün yüzün, uyanma

Elin alışırsa, dilin de alışır

Dilin alışırsa sakın uzatma

Noktalama işaretleri de alışır yokluğuma.